Lider wychodzi z wnętrza samego siebie

Przywódcy rodzą się dwa razy, doświadczając ważkich wydarzeń, które prowadzą do poczucia wyobcowania lub nawet od odizolowania od społeczeństwa. Wskutek tego zwracają się do wewnątrz po to, by wrócić wraz ze stworzonym raczej niż odziedziczonym poczuciem tożsamości.

Tak określa „wykluwanie się” przywódcy Abraham Zaleznik, profesor psychologii z Harvardu.

Kluczową sprawą jest samoświadomość.

Samoświadomość to odpowiedź na wydawałoby się proste z pozoru pytania.

Kim jestem? Czego chcę? Z jakimi wartościami się utożsamiam? Co chcę po sobie zostawić?

Dlaczego robię to co robię. Ostatnie pytanie jest najbardziej kluczowe w roli bycia liderem.

Dlaczego?

Samoświadomość nie jest jednorazowym aktem – raczej procesem stałym, który otwiera kanał na kreatywność i nowe możliwości.

To wgląd i zaakceptowanie swoich mocnych i słabych stron, stan, który ukorzenia i odżywia pozostałe cnoty przywódcze.

Codzienna autorefleksja w świetle celów i zasad, pozwala egzaminować samego siebie – zakładamy bowiem, że również przywódcy popełniają błędy. Takie umysłowe przystanki pozwalają osiągnąć uważny i zintegrowany styl życia.

Lider musi mieć mocne przekonanie, że istnieje inny świat i jest szansa dotarcia do tego świata. Musi również posiadać umiejętność zaprezentowania tego świata.

Może próbować osiągnąć cel dwiema drogami: manipulacją albo inspiracją.

Manipulacja tak naprawdę nie jest do końca czymś złym – każdy z nas na pewnym etapie życia ją stosował, np.: Będę twoją najlepszą przyjaciółką! Nigdy cię nie zostawię!

Inspiracja wywierana poprzez charyzmę lidera ma wpływ trwalszy. Charyzmę zdefiniować jest bardzo trudno. Wymyka się spod kontroli. Ale jedno jest pewne – działa na innych.

Jeden z największych liderów ludzkości – Mojżesz, nie urodził się z perspektywą jakiegokolwiek przywództwa, wręcz przeciwnie. Nie miał nawet widoków na szczęśliwe i normalne dzieciństwo. Już w dniu urodzin skazany był na wyrok i to wyrok śmierci.

W koszyku z papirusa, dobrze zabezpieczonym żywicą i smołą wyprawiono go w samotny rejs, z nadzieją, że uniknie swego przeznaczenia. Tak rzeczywiście się stało. Tajemniczy koszyk zainteresował przebywającą akurat w pobliżu córkę faraona. Sprawy wzięły inny obrót. Księżniczka, zachwycona urodą chłopczyka postanawia przygarnąć porzucone dziecko. Mojżesz trafia na dwór faraona. Otrzymuje tam staranne wychowanie, elitarne wykształcenie. Jest szykowany na następcę tronu.

Już jako dorosły wybiera się zobaczyć jak się powodzi jego ziomkom Hebrajczykom.

Zobaczył nędzę i ogromny kontrast między swoim położeniem, a ich. Jest świadkiem kłótni między Hebrajczykiem i Egipcjaninem. Staje w obronie swojego współbrata. Zabija Egipcjanina. Ukrywa ciało.

Czy chcesz nas też zabić jak wczoraj tego Egipcjanina?

Odparł wrogo Hebrajczyk, kiedy na drugi dzień pojawia się powtórnie w obozie hebrajskim.

O, już wiedzą o nim, że zamordował człowieka. Mojżesz ucieka na pustynię.

Wyrzeka się tego, kim stał się na dworze faraona. Zostaje pasterzem owiec (jakież to byłoby romantyczne zajęcie dla niektórych członków korporacji, zmęczonych współczesną karierą!)

Pasie owce przez długich 40 lat. Wystarczająco dużo czasu na przemyślenia i na to, by jego ego zostało zdruzgotane i przysypane bezlitosnym piaskiem pustyni.

Mojżesz rodzi się po raz kolejny. Wychodzi z samego siebie. Jest gotowy na wypełnienie misji, choć jeszcze o tym nie wie. Ma wrócić do Egiptu i wyprowadzić swój naród do Ziemi Obiecanej.

Są wątpliwości, czy podołam (który z liderów ich nie ma?) Są doświadczenia, próby, znaki i cuda.

Mojżesz też je miał. Też przedzierał się przez ciemne doliny.

Lider obdarzony jest wizją. Wizjonerzy muszą być odważni, a wtedy potężne siły przychodzą im z pomocą. Liderzy opowiadają się za wartościami, które nie są na sprzedaż.

Po stronie Mojżesza był Jahwe. On o tym doskonale wiedział. Czuł Jego wsparcie.

Lider, mimo, że jest jednostką ponadprzeciętną, nie może być Zosią-Samosią albo kontrolerem węszącym wszędzie nieprawidłowości. Od jego kreatywności, pomysłowości zależy osiągnięcie celu.

Ważną cechą jest umiejętność wycofania się, by móc iść dalej. Nauka refleksji jest niezbędna, ponieważ nie wszystkie decyzje mogą być podejmowane w biegu. Czasami należy poszukać ciszy, by usłyszeć własne myśli.

Osoby uduchowione czerpią również inne istotne korzyści z tych momentów: umiejętność dostrzeżenia, że świat jest większy od własnego interesu, oraz pocieszającą świadomość, że nie jesteśmy we wszechświecie sami.

Przywódca musi mieć odwagę zaufać innym, wspierać ich nawet wtedy, gdy popełniają błędy. On sam wie, że wypalany jest również w ogniu początkowych błędów.

Mojżesz musiał ufać, choć nie jeden raz przyszło mu przeżyć bunt własnego ludu, nawet własne rodzeństwo zbuntowało się przeciwko niemu

Wiedzą również o tym, że popełnianie błędów i porażki to nie tragedia. Tragedią jest nie rozumieć tych błędów, nie wyciągać wniosków, nie podnosić się, kiedy upadamy, nie zadawać pytań, nie stawiać wyzwań sobie i innym.

I to powinien wiedzieć każdego dnia, dlaczego robi to, co robi. Dlaczego płynie często pod prąd.