Człowiek i czas

Nie mów, że się nie boisz. Nie zaprzeczaj ─ nie uwierzę. Boisz się bardziej niż samej śmierci. Kiedy masz dwadzieścia lat, nie myślisz o tym w ogóle. Jest dla ciebie abstrakcją, czymś, co zdarza

– Asiu! – zagaiłam moją przyjaciółkę. – Co ty sądzisz o klasycznej elegancji, takiej np. w stylu pani Elżbiety Pendereckiej? Chciałam pogawędzić o tym, w co się przyodziać na wiosnę. Wiosna kalendarzowa się odmeldowała. Wiadomo, że

Nakręcają mnie historyjki, np. o dwóch takich, no, tych tam… co ukradli księżyc i coś tam jeszcze. E, tam! Lepsza jest historyjka o trzech takich, co nie mieli nic. Pierwszy nie miał nic,

Oddzwaniał prawie natychmiast. Robił to, o co go poprosiłam ─ od ręki. Jeżeli czegoś nie mógł zrobić w okamgnieniu, czułam, że wpada w poczucie winy. Perfekcjonista. Tym razem, po jakiejś tam mojej prośbie o

Naukowcy przebadali, że pisanie odręczne uruchamia zupełnie inną część, tę bardziej twórczą i kreatywną naszego mózgu. Odetchnęłam głęboko i wreszcie poczułam się usprawiedliwiona z mojej skłonności do piór i pisania atramentem. Poczułam rozgrzeszenie