Wszystkich nas zaślepia blask przestrzeni, wspaniałość rzeczy przestrzeni.
Nawet Boga wyobrażamy sobie jako rzecz.
Czas jest dla nas złośliwym, zdradliwym potworem z paszczą jak piec - spopielającym każdą chwilę naszego życia.
Wiemy, co robić z przestrzenią, nie wiemy jednak co czynić z czasem.
Życie duchowe zaczyna zanikać, kiedy przestajemy odczuwać wspaniałość tego, co jest wieczne w czasie.
Praca to rzemiosło, a doskonały odpoczynek jest sztuką. Jest on wynikiem harmonii ciała, umysłu i wyobraźni.
Rzeczy są brzegiem - podróż odbywa się w czasie.
Istnienie nigdy nie jest wytłumaczalne samo przez się, a tylko poprzez czas. Kiedy zamykamy oczy w chwilach intelektualnej koncentracji, możemy odczuwać czas bez przestrzeni, nigdy jednak nie potrafimy odczuwać przestrzeni bez czasu.
\Dla duchowego oka przestrzeń jest zamarzniętym czasem, a wszystkie rzeczy - skamieniałymi wydarzeniami.
Czas poza przestrzenią, niezależny od niej, jest wieczny; to świat przestrzeni ginie.
To nie czas umiera; to ludzkie ciało ginie w czasie.
Czas poza przestrzenią nie dzieliłby się na przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.
Cywilizacja techniczna jest triumfem człowieka nad przestrzenią. Czas jednak pozostaje dla nas nieprzenikniony. Możemy pokonać odległość, nie potrafimy jednak ani odzyskać przeszłości, ani poznać przyszłości.
Człowiek przekracza przestrzeń - czas przekracza człowieka.
Czas jest dla człowieka największym wyzwaniem. Wszyscy bierzemy udział w procesji przez jego królestwo, które nigdy się nie skończy, nie jesteśmy jednak zdolni zdobyć w nim oparcia.
Czas jest jednak poza naszym zasięgiem, poza naszą władzą. Jest zarazem blisko i daleko, tkwi w każdym doświadczeniu i przekracza wszelkie doświadczenie. Należy tylko i wyłącznie do Boga.
Czas posiada niezależne ostateczne znaczenie: ma on więcej majestatu wzbudza więcej grozy niż usiane gwiazdami niebo.
Czas jest procesem stwarzania, a rzeczy przestrzeni - rezultatem stworzenia.
Obecna chwila istnieje, ponieważ Bóg jest obecny. każdy moment jest aktem stworzenia. Chwila nie jest kresem, lecz błyskiem, znakiem Początku. Czas jest nieustanną odnową - synonimem ciągłego, nieprzerwanego stwarzania.
Czas jest darem Boga dla świata przestrzeni.
Nie możemy rozwiązać problemu czasu poprzez podbój przestrzeni - ani przez piramidy, ani przez rozgłos. Problem czasu możemy rozwiązać tylko poprzez uświęcanie czasu.
Dla samych ludzi czas jest nieuchwytny; dla ludzi połączonych z Bogiem czas jest zamaskowaną wiecznością.
Fragmenty wybrane zostały z książki Szabat Abraham Joshua Heschel.
Henryka Janik
Zdjęcia: Pixabay
